معلم

متن زیر برگرفته از کتاب شکار کرکس ها نوشته محمد ستاری وفایی است .

((....اگر دربیان، تصویری از زمان  را ساخته و شکل شب و روز در آن به طور ساده ای به تصویر کشیده شود . به نظر می رسد این چنین باشد فردی در ته چاهی مستقر است و محیطی غیر از آن محیط را هم نمی شناسد و روشنایی را از دهانه ی چاه می بیند .حال از روی دهانه چاه ، پارچه ای که عرض آن به اندازه قطر چاه است و در اندازه های مساوی سفید و سیاه بافته شده و پارچه از یک حلقه ای در یک طرف چاه باز و پس از عبور از روی دهانه ی چاه در طرف دیگر به حلقه ی دیگر پیچیده می شود این کار به طور منظم و پیوسته انجام می گیرد  می گیرد. بدیهی است با عبور این پارچه از روی دهانه چاه روشنایی درون چاه تغییر می کند .یعنی وقتی قشمت سفید روی دهانه قرار می گیرد درون چاه روشن و برعکس ،وقتی قسمت سیاه پارچه عبور می کند پارچه عور می کند ،چاه تاریک می شود .فرد مستقر در چاه روشنایی را روزو تاریکی را شب می شناسد .در صورتی که این شب و روز در ته چاه ناشی از حرکت پارچه ای دو رنگ از روی دهانه چاه ایجاد می شود و این کار بنا به اراده ای نظم پیدا می کند . این این شب و روز که واحدی از زمان برای فرد مستقر در ته چاه است ، آیا برای صاحب آن ارائه (اراده)  هم واحدی از زمان است ؟معلوم است که این چنین نیست ، چون او است به اراده او تاریکی و روشنایی درون چاه به وجود می آید .در اصل او خالق است و این شب و روز مخلوق او هستند .اکنون ای برادر عزیز !زمان و مکان را خدا آفریده و این ها مخلوق او هستند و ما نباید با فکر ناقص خودمان خالق هستی را در چمبره ی قدرت مخلوقش قرار دهیم تنها اوست که بر همه چیز قادر است ......